Okuyucu Mektubu: Dekontla Sevgi Satın Almak

Gün geçmiyor ki yeni bir terimle tanışmayalım…
Eskiden sevgiliden gelen mektup saklanırdı, şimdi “dekont” geliyor.

Adı da havalı: Findom!
“Financial domination”mış efendim — kısaca, birinin diğerine gönüllü olarak para göndermesi.
Yani aşk mektupları gitti, IBAN numaraları geldi.

Bir de bu işin “findomme” versiyonu var.
Yani karşısındakini finansal olarak yöneten kişi.
Kısaca “para bende, güç bende” diyen modern zaman kraliçesi.
Tabii bu kraliçelik tahtında “aşk değil, havale dekontu” var.

Eskiden çocuk, annesinden aferin duymak için resim yapardı.
Şimdi genç, “findomme”den aferin duymak için para gönderiyor.
Bir çeşit “beğenilme bedeli”…
Çocuklukta sevgi görmemiş bir toplumun, büyüyünce sevgiyi cüzdanla araması gibi.

Z kuşağı diyorlar, duygusuz değil aslında.
Sadece duygularını yüz yüze yaşamayı unuttu.
Birine “seni seviyorum” demek zor, ama story atmak kolay.
Çünkü story’de yüz yok, göz yok, kalp yok…
Sadece “görüntü var”.
Ve beğenilirse, mutlusun.
Beğenilmezse… depresyona üç tık.

Bak şimdi bu “findom” meselesi sadece gençlerin değil.
Zamanında “çocuğunu sevme ayıptır” diyen babaların evlatları da bugün duygusal boşlukta.
Sevgi verememiş bir nesil, şimdi sevgi satın almaya çalışıyor.
Kimi kahveyle, kimi hediye kartıyla, kimi de banka transferiyle.

Ama kimse konuşmuyor şu gerçeği:
İnsan sevgiye yatırım yapmazsa, faizi yalnızlıktır.

Bütün mesele şu:
Biz duygusal zekâyı kaybettik.
Like’ı sevgiyle, para göndermeyi bağla karıştırdık.
Artık “bağ kurmak” değil, “bağlantı kurmak” moda.
Kablolar sağlam, kalpler kopuk.

O yüzden diyorum ki:
Findom, ghosting, gaslighting…
Hepsi aynı yerden çıkıyor.
Bir nesil, sevilmek için ağlamayı unuttu.
Ve dijital sessizlikte yankılanan tek şey, “bildirim sesi” oldu.

Sevgi dekontla gelmez dostum.
Empatiyle gelir, göz temasıyla gelir.
Ekran ışığı ısıtmaz, sadece aydınlatır.
Ve insan…
Isınmadığı yerde, insan kalamaz.